ความกรุณาที่สร้างตัญหา ความศรัทธาที่ไม่รู้แจ้งเห็นจริง กล่าวคือ การให้ทานที่ไม่บริสุทธ์ใจทั้งผู้รับและผู้ให้

    พระพรพมโมลี เป็นพระผู้ใหญ่ แต่กลับไร้อุเบกขาธรรม ไม่กล้าชี้ผิดชี้ถูก ให้โลภะครอบงำจิตใจ ทำให้สงฆ์มัวหมอง ความผิดนี้ รู้ถึงไหนอายถึงนั่น พระผู้ใหญ่ยังไม่สามารถควบคุมคุณธรรมของตนเองได้ ย่อมไม่สามารถควบคุมคุณธรรมของพระรูปอื่นได้ ซ้ำร้ายพระพรหมโมลี   ยังฟ้องร้องฆราวาส แต่กลับบอกว่าฆราวาสกล่าวโทษสงฆ์ไม่ได้ ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความไม่ละอายและเกรงกลัวต่อบาป ขาดเมตตาธรรม ไร้ความเป็นพระ อย่างสิ้นเชิง

  นายวีระศักดิ์ ฮาดดา ผู้ไม่รู้ผิดชอบชั่วดี ใช้เทคโนโลยีหลอกลวงประชาชน โฆษณาวัด ลงสื่อต่าง ๆ สร้างสถานะการณ์ โดยการกล่าวมุสา เช่น โกหกหลอกลวงให้ฆราวาส เชื่อในสิ่งที่ตนไม่รู้แจ้งเห็นจริง, ใช้คอมพิวเตอร์ Graphic ตัดต่อ ซ้อนภาพ เพื่อสร้างศรัทธา, ลงโฆษณาในหน้าหนังสือพิมพ์ ป้ายโฆษณา ให้ทำบุญกับวัดธรรกาย ตามหลักพระวินัยแล้ว ห้ามวัดโฆษณาตามสื่อต่าง ๆ เป็นอันขาด แต่มูลนิธิธรรมกาย อ้างว่า มูลนิธิธรรมกาย กับ *วัดธรรมกายไม่เกี่ยวข้องกัน* แต่เงินกลับเข้ามือของนายไชยบูลย์ ซึ่งนำเงินไปใช้ผิดวัตถุประสงค์ของผู้บริจาค ถือว่าเป็นการหลอกลวงประชาชน

นายผ่อง เล่งอี้ กระบอกเสียงอันใหญ่ของธรรมกาย วาจาดูเหมือนเป็นผู้มีปัญญา แต่หารู้ไม่ว่าเหมือน "คนโง่ที่อวดฉลาด" เพราะกิริยาอาการ ที่เขาได้แสดงออกมาต่อหน้าสารารณะชนนั้น ย่อมไม่สามารถปกปิดการเสแสร้งของเขาได้ การกล่าวอ้างหลัก กาลามสูตร 10 โดยที่เขาเองยังไม่ศึกษา ให้ช่ำชอง หรือประจักษ์ด้วยตนเอง ก็เหมือนการมีดาบที่แหลมคม แต่ไม่เคยอ่านคู่มือ ไม่มีประสบการณ์ในการใช้ดาบ ดาบนั้น ก็ไม่มีประโยชน์อะไร และที่สำคัญ สิ่งใดที่มีคุณอนันต์ ย่อมมีโทษมหันต์ เช่นกัน ถ้าไม่ได้ใช้ให้ถูกวิถีทางของสิ่งนั้น   ส่วนความชั่วของเขา ที่หมักหมมมายาวนาน เรื่องปัญหาป่าไม้คงไม่ต้องพิมพ์ถึง แต่เรื่องของธรรมกายนั้น เขามีการออกมาปกป้องคนผิดอย่างชัดเจน ออกทั้งทีวี (โทรทัศน์) วิทยุ โดยกล่าวอย่างผู้โง่เขลาเบาปัญญา แสร้งว่าเป็นผู้รู้ แท้จริงแล้วก็หวังลาภ ยศ สรรเสริญ การออกมาบอกว่า รักนายชัยบูลย์ เหมือนพ่อนั้น ก็เป็นสิ่งที่ดีสำหรับเขา แต่เขาคงจะขาดอุเบกขาธรรม ชี้ผิดชี้ถูก ให้พ่อของเขา ทำให้ความดีของเขามัวหมอง แถมซ้ำร้าย เขากลับให้ร้าย ผู้ชี้แนะทางสว่างให้เขาอีก แสดงให้เห็นถึงความต่ำของจิตใจ ที่ยากเกินกว่าจะเยียวยาในชาตินี้ และชาติหน้า

เผด็จ ทัตตชีโว เป็นพระ กลับทำตนไม่อยู่ในศีลในธรรม เขารู้ว่าสิ่งใดถูกสิ่งใดผิด แต่เขาไม่ทำสิ่งที่ถูก กลับให้ตัณหาเข้าสิงสู่จิตใจ อวดอ้างความดี ที่ไม่มีในตนเอง   เพื่อหวังลาภสักการะ ดัดแปลง แก้ไข คำสอนของพระพุทธเจ้า ไม่ทำตนอยู่ในพระวินัย ไร้ความเกรงกลัวต่อบาป เขาได้เขียนหนังสือ ชื่อว่า "พระแท้", "มงคลชีวิต" ฯลฯ   ซึ่งมีความน่าเชื่อถือ แต่มีการดัดแปลง คำสอนของพระพุทธเจ้า ให้เข้ากับธรรมกาย ทำให้ฆราวาสเกิดความเข้าใจผิด ยึดถือธรรมกายเป็นที่พึ่งทางใจ แท้จริงแล้ว ธรรมกายก็คือ สิ่งที่มนุษย์สมมุติและบัญญัติขึ้นมาเอง ไม่สามารถทำให้หลุดพ้น จากการวัฏสงสารได้

นำเสนอโดย ไม้ซีกงัดไม้ซุง